Chuandixia znajduje się jakieś 90 km od Pekinu.
Obecnie mieszka w niej 27 rodzin w liczbie zaledwie 93 zarejestrowanych mieszkańców. Otóż w Chinach każdy ma obowiązek rejestracji, a po przyporządkowaniu do danego miejsca nie można ot tak, po prostu, przeprowadzić się w inny region Chin.

Historia wioski sięga czasów dynastii Ming i Qing. Zachowało się tam około siedemdziesięciu starożytnych domów z tego okresu. Ich architektura jest bardzo ciekawa. Centralnym miejscem każdego domu jest atrium, z którego wchodzi się do poszczególnych pomieszczeń. Te dobudowane pokoje są więc osobnymi budynkami, najczęściej pełniącymi funkcję sypialni. W atrium je się wspólnie posiłki i spędza najwięcej czasu. Domy w Chuandixi zbudowane zostały piętrowo na zboczu góry. Prowadzą do nich labirynty wąskich uliczek i schodów, w których łatwo się pogubić.

Szczególnie wieczorem, gdy słabe oświetlenie sprawia, iż wszystkie uliczki wyglądają identycznie. Nie mogę się doczekać, jak zobaczę to wszystko jutro w świetle dziennym. Pukamy do kolejnych drzwi z nadzieją, że w którymś z domów znajdziemy schronienie na noc. Nie ma tu hoteli czy guesthous’ów, więc pozostaje liczyć na serdeczność i gościnność mieszkańców, którzy za ustaloną opłatę chętnie goszczą przyjezdnych. Majówka musiała ich jednak zaskoczyć, gdyż po pół godzinie poszukiwań nie udaje nam się znaleźć bazy noclegowej. W końcu jedna z mieszkanek wioski dzwoni gdzieś i załatwia nam spanko w sąsiedniej wsi – Baiyu. Jeszcze tylko kolacja w ‘zajeździe’, podczas której próbujemy mocnej chińskiej wódki ryżowej i już po chwili rozlokowujemy się wygodnie w piątkę na wielkim łożu zbudowanym z… pieca! Autentycznie! Zimą rozpala się pod łóżkiem palenisko i w ten sposób ogrzewa pomieszczenie. Otwór, przez który dorzuca się do pieca, znajduje się na zewnątrz. W życiu nie widziałam czegoś podobnego i prawdę mówiąc cieszę się, że jest lato. Nie wiem, czy udałoby mi się zasnąć wiedząc, że leżę na rozżarzonych węglach!

Rankiem zrywam się z łóżka pierwsza, po chwili wstaje Paweł i ruszamy na przechadzkę po okolicznych wzgórzach.
Decydujemy się też zaryzykować nasz brak znajomości chińskiego i nie czekając na resztę zasiadamy do śniadania w lokalnej knajpce. Na szczęście nie trzeba tu niczego zamawiać, gdyż na śniadanie ‘każdy stolik’ dostaje to samo, czyli zupę z dyni, marynowaną kapustę, baudzy (drożdżowe bułki w stylu naszych ‘pampuchów’) i tofu, które mocno nasączone sosem sojowym i przyprawami, jest tym razem tylko dodatkiem. Nie wiedząc o tym porywamy się z Pawłem na nie i zanurzamy w ustach po całym kawałku. Nie wytrzymuję i wypluwam całość na talerzyk. Co za gorzkie, nieznośne paskudztwo! Spoglądam na stolik obok i zauważam, że sąsiedzi maczają tylko delikatnie swoje baudzy w przyprawie z tofu. Teraz wszystko jasne!

Po śniadaniu ruszamy pieszo do odległej o dwa kilometry Chuandixi. Tam, po drugim śniadaniu z resztą grupy, już bardziej udanym, ruszamy na pobliską górę.
Wspinamy się coraz wyżej, by podziwiać ułożenie wioski na zboczu góry. Pierścienie z domkami wyglądają stąd uroczo.

Na górze każdy z nas indywidualnie znajduje sobie zajęcie…

Jednak chwilę po tym, jak docieramy na szczyt, przegania nas wietrzysko zapowiadające ulewę.

Jeszcze popołudniowy spacer po wyjątkowo dziś przeludnionej wiosce…

… i jeden ze sloganów politycznych Mao z czasów ‘rewolucji kulturalnej’:

Pod wieczór decydujemy się na taksówkę powrotną do Pekinu. Droga powrotna, choć długa i zakorkowana mija już bez większych przygód.