Gobi

I

‘Golden Gobi’

Pierwsze noce w Ułan Bator spędzamy w miejscu, które raczej trudno polecić. Obyło się bez tragedii, jednak po spotkaniu Chacko i jego rekomendacji, decydujemy się przenieść do Golden Gobi. Prowadzony jest przez mongolską rodzinę, pochodzącą właśnie z Gobi i umiejscowiony w samym centrum stolicy. Miejsce jest naprawdę fajne, atmosfera wyluzowana, a gościnność prawdziwie mongolska. Wśród gwaru i rozmów zawsze możesz liczyć na ciepłą herbatę czy kawę , która zostaje Ci zaoferowana zanim jeszcze przekroczysz próg domu.
Miejsce ma w sobie coś, bo drewniany salon zawsze jest pełen ludzi, rozmów i śmiechu. Gdy poczujesz się przytłoczony gwarem, na przykład po powrocie z dalekich stepów, bezkresnej przestrzeni dzikiej natury Mongolii, możesz się spokojnie schować w zaciszu pokoju.  Mama przyrządzi Ci uzdrawiające mongolskie lekarstwo – wodę z solą i już sam ten gest sprawia, że czujesz się lepiej. Hostel prowadzony jest przez jej dzieci, Ogi i Bob’a, którzy mając własne rodziny, zawsze jednak znajdą chwilę na rozmowę i rady. To miejsce ma w sobie jakąś właściwość, która sprawia, że czujesz się jak w domu. Pewnego dnia, córka Ogi wylądowała w szpitalu, wszyscy wspieraliśmy wystraszoną mamę i jej rodzinę rozmowami i dobrym słowem. Na szczęście skończyło się na kilku dniach w szpitalu i mała wróciła do zdrowia.

Poza prowadzeniem hostelu, rodzina organizuje też wycieczki we wszystkie zakątki Mongolii. Chętnie zadbają o klienta organizując pakiety wycieczkowe z przewodnikiem, transportem, kucharzem i pewnie też masażystą jeśli sobie tego zażyczysz… My potrzebowaliśmy jedynie sprawnego samochodu i kierowcy, reszta we własnym zakresie. Chcemy jechać do Parku Narodowego Gurwan Sajchan w Gobi. Ogi wykonuje kilka telefonów i po chwili oferuje usługę. Udaje nam się zbić trochę z ceny i jesteśmy umówieni.
Do Dalanzadgad dojedziemy sami lokalnym autobusem (zaledwie 10 godzin podróży z Ułan Bator, a po trzech znikają asfaltowe drogi i dalej już tylko kurz i wyboje… za to tanio i wśród lokalnie). Na miejscu mamy zaklepany samochód i kierowce.

Jak się później okazuje, kierowca – Batgerel, zna tylko kilka słów po angielsku, przy czym dzielnie uczy się języka, a rozmówki mongolsko-angielskie ma zawsze pod ręką.  Będzie to miało swoje plusy, gdyż wymagać będzie od nas dużo więcej zaangażowania, by się czegoś dowiedzieć, no i zmotywuje do nauki mongolskiego! Z tej wymiany językowej Buggy wyniesie jednak zdecydowanie więcej, bo angielskie słówka chwyta błyskawicznie.

No więc my, Batgerel i przygoda! Taki wariant umożliwi nam poruszanie się bez pośpiechu i z możliwością zmiany planu, przedłużenia ulubionych części podróży, bądź też skrócenia tych mniej ciekawych… czyli tak jak lubimy!