Shangri La
IV

Taniec w kręgu
Wieczorem wspinamy się z Pawłem na wzgórze, na którym znajduje się największy na świecie buddyjski młyn modlitewny. Rozchodzi się też stamtąd widok na wielki plac przy starym mieście. Na placu tłum mieszkańców zgromadzony w codziennym rytuale tańca w kręgu przy zachodzie słońca.

Muzyka rozchodzi się na wszystkie kierunki. Patrzę na góry w oddali i wydaje mi się, iż smutne melodie docierają aż tam. Zatrzymujemy się na chwilę przy placu i przyglądamy tańczącemu tłumowi. Są kobiety w tradycyjnych kolorowych strojach, z warkoczami wystającymi spod różowych nakryć głowy. Są starsi mężczyźni, młodzież i dzieci. Gdzieniegdzie nieśmiało przyłączają się turyści.

Zwiedzamy świątynię, po czym ruszamy w stronę wielkiego modlitewnego młyna. Aby go rozkręcić potrzeba co najmniej sześciu osób. Chwytamy za sznurki próbując wprawić wielką konstrukcję w ruch. Przyłączają się kolejne osoby i wielki młyn rusza.

Po chwili kręci się w kierunku wskazówek zegara, podobnie, jak tańczący na placu ludzie. Schodząc ze wzgórza postanawiam dołączyć do kręgu. Spokojny taniec na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie spaceru z kilkoma figurami choreograficznymi. Już po chwili okazuje się, że można się w nim nieźle zaplątać, a przy tym konkretnie zmęczyć.

Paweł śmieje się z moich nieudolnych kroków, a ja z zacięciem maniaka próbuję zsynchronizować się z tubylcami. Wszyscy serdecznie uśmiechają się, zapraszając bliżej do kręgu. Dzieci przybiegają i chcą tańczyć koło mnie, śmiejąc się z moich pomyłek. Gdy zachodzi słońce, muzyka ustaje i wszyscy rozchodzą się do domów w gwarze rozmów i śmiechu. Tyle tu radości i życia, aż wierzyć się nie chce, że zaledwie sto metrów dalej takie pogorzelisko.
Wspaniały codzienny rytuał pożegnania dnia. Po chwili na niebie pojawia się księżyc.